Ik gaf vijftien jaar leiding bij 3 organisaties. Blijkbaar voldeden mijn competenties, zo bleek ook uit de assessments. Ik vond het in het begin vooral vleiend dat alles zo soepel ging en iedereen ervan overtuigd was dat ik een goede leider was.
Zelf had ik, ook na de beginjaren, regelmatig de indruk dat ik maar wat deed. Ik was doorgegroeid in de eerste organisatie. Soms was ik goed zichtbaar, soms helemaal niet.
Ik bleek degene te zijn met de meest kritische geest, strategisch, perfectionistisch ook, maar ook erg begripvol voor al ‘mijn’ personeel. Gericht op hun ontwikkeling.
Bij de tweede organisatie snelde dat imago zo op me vooruit (‘Zij neemt je echt serieus en bied je kansen!”) dat het voltallige personeel dat al andere leidinggevenden had, zich hard maakte om over te kunnen stappen naar mij.
Ik gaf veel ruimte voor opleidingen, loopbaancoaching, ontwikkeling binnen de organisatie. Werkplezier stond voor mij voor ‘mijn’ personeel voorop. Niet voor niks coach ik nu nog steeds, ook als leider had ik een voorkeur voor coachend leiderschap.
Maar als push came to shove, dan wilde ik wel goed resultaat zien. En een beetje snel ook. Actie. Houd je aan de afspraken! Ik ben hier Sinterklaas niet. Dan begon ik plots ongeduldig tegen ze te duwen en verslechterde de relatie tussen mij en medewerkers. Daar liep ik tegenaan.
Hoe kon ik die plek nou vanuit meer kennis over mijn eigen leiderschap invullen? Niet leiden vanuit een rol, maar vanuit mezelf. Hoe kwam ik tot die bronnen?
Vier gerenommeerde leiderschapsinstituten brachten me vooral tools. Hoe om te gaan met Piofach. Op welke manier vergaderingen te leiden, hoe tot financial control te komen. Scrum, Agile, Lean. Teamcoaching. Het Disc model, de teamrollen van Belbin. Alles kwam voorbij.
Daar leerde ik niets over. Pas toen ik in persoonlijke ontwikkeltrajecten stapte waarin ik veel over mezelf ontdekte, transformeerde en leerde hoe anderen daarin te begeleiden, kwam de bron van mijn leiderschap naar boven.
Dat ging overigens gepaard met schitterende gevoelservaringen, soms pijnlijk maar vooral inspirerend. Door naar binnen te gaan, verbeterde de verbinding met mezelf en met mijn omgeving. Ik zou nu een veel betere leider zijn, dan ik vroeger was.
Persoonlijk en zakelijk. We zetten daar een knip tussen. Een knip die vanuit mijn visie niet klopt. Immers: ik breng mijn persoon zakelijk toch ook mee? Dan is het belangrijk goed te weten wie ik ben. Waar ik vandaan kom. Wat ik heb geleerd en wat ik moest afleren. In welke grond kan ik stevig staan?
Welke talenten aanvullend op de talenten die ik al ken, kunnen nog in mij aangeboord worden? Alsof je extra lagen ontdekt waarmee je zoveel meer blijkt te kunnen. Zelfkennis bied je als leider (en als mens) zoveel kansen en goed materiaal om verder mee te komen.
Omvatten werd als idee jaren geleden geboren. Nu is het zover dat het bedrijf als geheel naar buiten kan. Onze missie is om mens en leider zo goed mogelijk met elkaar te verbinden. Om vanuit daar verder te komen en de wereld positief te beïnvloeden. Precies dat wat ik als leider nergens vond. Persoonlijk en zakelijk leiderschap. Dat past heel goed samen.
Ik wens je een mooie ontwikkeling toe!